ما ایرانیها عجیبترین مخلوقات خدا

هر وقت می خواهیم حرفی بزنیم یا در مورد خودمان قضاوت کنیم خوب بلدیم انواع ضرب المثل های شیرین پارسی مانند آسمان همه جا همین رنگی است را به زبان بیاوریم و تمام صورت مسئله های مشکلات روزمره خود را حل کنیم . امروز با خودم خلوت کردم و نتیجه این نشست دو نفره این بود که من هم مثل خیلی ها نمی دونم برای چی زندگی می کنم .

ما ایرانیها فقط حرف می زنیم !

عالم به عمل به چه ماند به زنبور بی عسل !

ما ایرانی ها خیلی افتخار می کنیم که نسل های گذشته ما با تمدن و خیلی کار درست بودند ولی ما فقط بلدیم بگوییم که ما خیلی باهوش هستیم و نوابغ بسیاری داریم که در خارج از کشور هستند .

دقیقا هم نمی دانیم این نوابغ ایرانی چطور باهوش بودن شخص ما را اثبات می کنند ؟

خیلی خوب بلدیم برای خودمان سهمی دست و پا کنیم که در آن حقی نداریم !

از وسایل و تولیدات کشورهای خارجی مانند امریکا ، انگلیس ، آلمان و… اینها استفاده می کنیم حتی آفتابه های ما را چینی ها تولید می کنند ولی خوب ما خیلی باهوش هستیم .

این همه رو ننوشتم که بگم ما ایرانی ها باهوش نیستیم بلکه هستیم ولی مشکل چیست که نمی توانیم  آفتابه تولید کنیم؟

ما تلاش و پشتکار نداریم !

ما اصولا از برنامه ریزی منظم برای زندگی کاری و شخصی خود لذت نمی بریم زیرا این نظم یکسان با روحیه ما مردمان گل و بلبل سازگار نیست .

ما دوست نداریم آینده نگر باشیم برای همین هدف خوبی نداریم و یا اگر هدفی داریم در حد یک رویاست برای همین برنامه ریزی نداریم چون برنامه ریزی سخت است و اجرای آن نیاز به نظم و تلاش و پشتکار دارد.

در خاطرات شهید تندگویان وزیر نفت ایران در هشت سال دفاع مقدس می خواندم که در شرکت پارس توشیبا ( امیدوارم اشتباه نکرده باشم ) برای آشنایی با یکسری دستگاه ها عازم ژاپن شده بود . در خاطرات خود ذکر می کرد ژاپنی ها بر خلاف ایرانی ها زیاد باهوش نیستند طوری که باید یک مطلب را چند بار برایشان توضیح دهید ولی پشتکار فراوان برای کارهای خود دارند و این باعث موفقیت آنها می شود.

شاید این مشکل برای خیلی از کشورهای دیگر و مردمان دیگر باشد ولی باز هم دلیلی نیست که بخواهیم به آن توجه نکنیم و با تکرار آن زندگی را سخت نماییم.

ما همیشه به دنبال منجی هستیم که بیاید و زندگی ما را از این وضعیت نجات دهد ولی اگر من جای آن منجی بودم هیچ وقت به افرادی مانند خودم و خیلی ها مثل خودم اعتماد نمی کردم چون ما دوست داریم بدون حرکتی تغییراتی در زندگی ایجاد نماییم که این موضوع شدنی نیست و هیچ منجی نمی تواند برای ما به زور معجزه نماید.

تمام مشکلات اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی در این کشور خود ما هستیم چون حوصله نداریم تلاش کنیم تا تغییراتی ایجاد نماییم . البته برای ما تلاش کردن معنی دیگری دارد یعنی اینکه از صبح تا شب دنبال یه لقمه نان حلال باشیم و همیشه ناراضی باشیم در صورتی که این تلاش نیست این جبری است که به خود می دهیم تا عمرمان بگذرد.

البته تلاش کردن سخت است زیرا ما از نتیجه می ترسیم . ولی تاریخ ثابت کرده موفقیت برای انسان های شجاع است . برای تلاش کردن هدف خوب و همت و شجاعت لازم است .

یکی از خصلت های خوب یا بد من این بود باید کاری انجام داد حتی اگر شکست بخورم . اتفاقا این جسارت من خوب جواب داد ولی مشکل من عدم برنامه ریزی مناسب و همت و تلاش مضاعف بود .

وقتی اسم تلاش مضاعف می آید ما به خرکاری فکر می کنیم و می ترسیم . در واقع خر کاری همان کاریست که ما انجام می دهیم یعنی افراط و تفریط ولی تلاش مضاعف یعنی مستمر با برنامه ریزی مناسب و در نظر گرفتن تمام جوانب

نمی دانم چرا به ما تلاش مضاعف را خوب یاد ندادند و تلاش و سختکوشی را مانند دویدن در تاریکی بدون در نظر گرفتن یک برنامه مناسب برای ما بد تعریف کرده اند.

این مطالب را خودمان خوب می دانیم تکرار این حرفا دردی را دوا نمی کند ولی این را برای خودم و افرادی مثل خودم نوشتم که دوست دارند تغییر کنند . خواستم نقاط اشتراکی پیدا کنیم .

محکوم کردن عادت های بد فقط وقت و انرژی را تلف می کند . این پست آغازی  برای تغییرات است.

***

پ.ن: اصولا آدمها از چیزی لذت می برند که نمی فهمند زیرا اگر بفهمند عمل کردن به آن سخت است و لذتش از بین می رود. از این پست واقعا لذت بردم 😉

اما اراده انسان از هر قدرت جادویی بالاتر است فقط کافیست یاد بگیرد از آن استفاده کند.

منبع : وبلاگ عادلی